Kapı hızla yüzüme çarptı. Bu çarpışla beraber burnum kanlar içinde kaldı. Reflekslerim tuttukluk yaptı. Kapı bu, düşünmez gelen giden var mı diye…
Siz de düşünür müsünüz?
Darbenin etkisi beni kıç üstü yere oturttu. Başımı hafiften yukarıya kaldırdım, kan duracak gibi değildi. Oluk oluk akmaya devam ediyor, bir kısmı ağzımın içine doluyor midemi bulandırıyordu.
Kapı kapandı ve bir daha açılmadı.
Sizce kapıyı yüzüme çarpan kimdi?
Ayağa kalkıp lavaboya koştum, yüzüme sürekli su çarpıyordum ve yüzüme değen su her seferinde kanımla kırmızıya boyanıyordu. Hemen sağ tarafımda kalan havluyu burnuma bastırarak banyodan çıktım ve buzdolabından aldığım buz parçalarını bir poşete doldurarak burnumun üzerine koydum… Buzların serinliği yakıcı acıyı birazda olsa dindirmeyi başarmıştı.
Mutfak, tam da yüzüme çarpan kapının karşısındaydı. Yemek masasının sandalyesine oturdum ve kapıyı izlemeye başladım.
“Sen mi çarptın bana?”
Birden içimde bir tiksinti oluşmuştu. Kapı benimle mi konuşuyordu? Kimdi bu konuşan? Kapı beni ona çarpmamla mı suçluyordu? Ama bu ses benim sesim…
Kapı mı suçlu ben mi yoksa kapıyı çarpan mı?
Burnumun kanaması yine şiddetlendi. Bu sefer fışkırıyordu. Aynı boynu kesilen koyun gibi…
Yorumlar
Yorum Gönder