Atık dolu asitli denizlerin dibinden Trakonyalar ölüm saçıyorlardı. Herkes gibi bende zehri tatmak için nefesimi tutup en dibe dalmıştım. İşin komik yanı ne dalmayı beceriyordum, nede yüzmeyi, bir Trakonya çok fazla derini sevmese de benden daha fazla derine dalabiliyordu. “Hey Trakonya gel buraya!” Bugünler de oltama yosundan başka bir şey takılmaz oldu. Kimi düşünce biçimin de vardır bu, oltayı sallarsın ve beklersin. Sonra fark edersin ki oltaya yem takmamışsındır. Kayalıkların üzerinde felsefi arayışlara girme gayretindeyken kayalık yerin diğer uçunda hamile bir köpek kıçını denize doğru dönmüş doğuruyordu. Doğan yavrular denize düşüyordu. Bu olaya müdahale etmek istesem de köpek çok sinirliydi. Üzerime saldırıyor olayını bozmamı istemiyordu. Zaten beklediğim Trakonya gelmedi. Zehrinden muaf kaldım. Neyim var neyim yok toplayarak oradan uzaklaşmıştım. Sonradan aklıma geldi. Ben denizde değil göldeydim, orada Trakonyanın işine...
Birden karşıma çıkınca aklım çıktı...