Dün hazımsızlık ile başladı. Bugün ise önce midemdekiler sonra da diz kapaklarım düştü. Sonra tırnaklarımı yedim, yere düşen diz kapaklarımı aldım. Önü açık kahverengi gömleğimin sol çebine koymayı denedim, çok büyük oldukları için sığdıramadım. Üzerinde oturduğum turuncu renk koltuğun altına atmayı düşündüm, fakat koltukların ayakları çok yüksekti. Karşı tarafta oturan biri onları rahatlıkla görebilirdi. Ben de midemin içine koymaya karar verdim. Nasılsa artık bomboştu. Saat telefonun mavi ve morumsu renklerin arasında 15.54’ü gösteriyordu. Diz kapaklarımı yavaşça mideye indirme zamanım gelmişti. Ağzıma götürdüğümde bunu başaramayacağımı anlamıştım. Çok büyüktüler ve ben yerimden kalkıp mutfağa bile gidemiyordum. Çünkü dizlerim tutmuyordu. Eğer gidebilseydim, oradan bir bıçak alıp midemi yarıp diz kapaklarımı yerleştirecektim. Yine de umudum var… Henri Bergson şöyle der; “Her saçma komik değildir. Saçmalık komiğin sebebi değil sonucudur. Sağduyuyu altüst...
Birden karşıma çıkınca aklım çıktı...