Duvar Karşıtı Bir Tablo

The Inward Circles — The Soul Itself A Rhombus Güneş soğumaya başladı, Tam orta yerinde büyümeye başlayan bir diken, Selam kırık bacak!

Gözyaşların çok pis kokuyordu. Lağım çukuru gibi… Ağlamaktan ellerin kan dolmuş, Gözlerini oymuş bir çivi, Sen yoksun diye midir, nedir? Bende oyuncak bebeklerin gözlerini oydum. Selam, Duyuyor musun? Kediler miyavlıyor. 

Sadece bir fikirdi, Kimsesiz değilim, Sadece benliğimsizdim. Beni siz toparlayın, İki kişiliğim var benim, İkiside tıpa tıp aynı, Sadece birisinin tırnakları daha uzun… 

Hüzün mü düştü aklına, Sende benim gibi aklını mı kaçıyorsun? Kim kadar yalnız olduğunu düşünüyorsun? Yoksa Sokrates mi? Ama eflatun kokuyordu, her yanı… Yalın ayakla yürüye bilir miyiz? Modern dünya ayaklarımızın altından, Toprağı aldı! Aklıma gelmişken bir kertenkeleyi yakın zamanda bir araba ezdi... Kuyruğu kaldı geriye, O da en az on dakika yaşadı ve öldü. O ölen bizde olabilirdik… Ama biz hala yalnız bir şekil, Yalnızlık yaşasın diye ölüyoruz. Ya sonsuza kadar yaşaydık. Hiç ölmeseydik!

“ Hiçbir şeyin hiçbir şeyliği gibi bir şeydim. İşte ben Hiç kimselerin tutmadığı oyunlara giderdim Bir kedi ayaklarıma sürtünerekten geçerdi - ki benim yaşamımda Her zaman bir kedi bulunur, onu ben Bir imza gibi yazılarıma koyarım - Ve duvarlar yumuşardı, sarkardı Ellerimle ittiğim olurdu onları bu yüzden Terlerdim Sonra bir gazoz içerdim ki, yani ben Kısaca söylemek gerekirse, bazı şeyleri hep geciktirirdim “ (Edip Cansever - Pesüs şiirinden..) Zamanı kullanamayışım… İşte bu şiir de bir şeyler anlatılıyor. Çokta umursamamak lazım şiiri, nasılsa kara bir bedevi değilim. Hüzünlü bir kovayım sadece, içime doğru ağlıyorum, sonunda dolup taşıyorum....

Kuru bir kereste gibiyim, Göz bebeklerimin etrafını sarmış, Yeşil yosun… Üstüne üstlük birde o kadar yalnızım ki, Sanırsın Platon öldü.